Het laatste verhaal van Mina Lee

De auteur laat de lezer delen in ervaringen van immigranten, het belang van een thuis en de rol van de taal. Daarnaast wordt aandacht besteed aan Koreaanse gerechten en Koreaanse cultuur. Een mooi romandebuut van deze schrijfster.

Mina Lee raakt op 4 jarige leeftijd haar ouders kwijt op hun vlucht vanuit Noord Korea. Ze groeit op in een weeshuis. In 1987 vertrekt ze van Seoul naar Los Angeles om een nieuw leven te beginnen. Met al haar bezittingen in één koffer komt ze aan bij een contactpersoon in Koreatown.

Het boek begin met haar dochter Margot die met een goede vriend vanuit haar woonplaats Seattle op weg gaat om haar moeder op te zoeken, ze is ongerust omdat haar moeder al dagen de telefoon niet opneemt.
Margot is het leven in Koreatown én haar moeder min of meer ontvlucht en komt alleen met Kerst op bezoek. Ze weigerde ook haar moeders taal te leren. En moeder leerde geen Engels, de communicatie verliep dus moeizaam.
Als ze haar moeder levenloos aantreft in haar woning begint een zoektocht. Was het wel een ongeluk en kende ze haar moeder wel eigenlijk?

De hoofdstukken over Margot in het heden en Mina in het verleden wisselen elkaar af en vullen elkaar ook wondermooi aan. Dat heeft de schrijfster heel bijzonder gedaan! Ook het taalgebruik en de mooie zinnen zijn fijn om te lezen.
Ik wist weinig over Korea en ben nu heel wat wijzer, ook over hoe moeilijk het is voor immigranten om in een nieuw land, waar ze vaak niet erg welkom zijn opnieuw te beginnen.
En hoe belangrijk kleine attenties kunnen zijn, het kan zo'n verschil maken in iemands leven!
Het leven van Mina ging niet over rozen, al heeft ze ook gelukkige momenten gekend maar de trauma's zijn groot.
Een medebewoonster in het pand waar ze terecht kwam wordt een soort vriendin al gaan ze heel voorzichtig met elkaar om.
"Ze waren twee vrouwen, pensiongasten. Teveel vragen zouden kunnen leiden tot teveel informatie, teveel overeenkomsten, teveel pijn."
Zelfs aan haar dochter kon ze niet vragen hoe het met haar ging.
"niet omdat ze niet om Margot gaf, maar omdat het de vragen waren die ze zelf nooit had willen beantwoorden en die ze zichzelf ook liever niet stelde. Ze waren te pijnlijk om bij stil te staan."

Het is best wel een tragisch verhaal maar toch niet te zwaarmoedig. En ook spannend omdat je net als Margot wilt weten of Mina is vermoord.
Vooral in de laatste helft kon ik bijna niet stoppen met lezen.
Mooi debuut!

Het laatste verhaal van Mina Lee draait om twee vrouwen van verschillende generaties tegen de achtergrond van o.a. immigratie en de American Dream. Hoewel ik natuurlijk bekend ben met beide onderwerpen, heb ik nog niet veel boeken over deze onderwerpen gelezen. Ik vind het prachtig hoe de auteur deze onderwerpen op papier heeft gezet en daarbij de twee verschillende verhalen van moeder en dochter vertelt. Dit boek is een laagdrempelige manier om hier meer over te lezen, maar tegelijkertijd ook te leren hoe kwetsbaar en vooral onzichtbaar veel mensen in de samenleving is.

Zoals de flaptekst al verteld vindt Margot haar moeder en vindt dat het overlijden van haar moeder onder verdachte omstandigheden is gebeurd. Hierdoor ontstaat er een bepaalde soort spanning die je steeds in je greep houdt. Wel vond ik de obsessie en bepaalde keuzes die Margot maakt niet heel geloofwaardig. Uiteindelijk worden de meeste keuzes verklaard, maar het zorgde niet op elk moment voor veel begrip tijdens lezen. Wel laat de auteur heel mooi zien hoe cultuur- en generatieverschillen, juist in één gezin, voor veel onbegrip en onduidelijkheid kan zorgen. De bijzondere band tussen Margot en Mina is prachtig op papier gezet.

Het einde en het mysterie is aan de ene kant een van de sterke punten van het boek, maar tegelijkertijd voelde het voor mij een beetje als een anticlimax. Door de spanning die de auteur subtiel door het verhaal heeft verweven heb je het idee dat je met een enorm wow-gevoel wordt achtergelaten, maar dat was niet helemaal het geval. Maar juist omdat het verhaal gezien kan worden als een verhaal dat van zo enorm veel mensen over de wereld zou kunnen zijn, maakt dit een heel indrukwekkend verhaal.

Ik had stiekem een klein beetje gehoopt op een nieuwe favoriet (zoals eigenlijk bij heel veel nieuwe boeken) en dat is net niet helemaal gebeurd. Wel heb ik genoten van het verhaal van Mina en Margot en heb ik mezelf eventjes mogen onderdompelen in de Koreaans-Amerikaanse cultuur. Een prachtig verhaal dat je zeker bij zal blijven.

Het laatste verhaal van Mina Lee vertelt het verhaal van een vrouw die vanuit Korea een nieuw en beter in leven in Amerika probeert op de bouwen. Ze krijgt een dochter Margot.
Wanneer de inmiddels volwassen Margot na een lange periode naar huis gaat om haar moeder te bezoeken, vindt ze haar moeder dood op de grond in haar appartement. Moeder is onder verdachte omstandigheden overleden. En hoewel Margot en haar moeder geen innige band hadden valt het verlies Margot erg zwaar. Ze start een zoektocht naar het overlijden naar haar moeder en leert haar moeder hierdoor alsnog beter kennen.
De tweede verhaallijn is die vanuit het oogpunt van Mina Lee. Mina is al vroeg wees geworden tijdens de oorlog in Korea. Nadat ze naar Amerika verhuist probeert ze vanuit Koreatown in Los Angeles een nieuw bestaan op te bouwen. Maar het valt haar zwaar om zich aan te passen aan de Amerikaanse Cultuur en ze leert de taal dan ook niet spreken.
Dit is een van de dingen die ervoor zorgt dat er een grote kloof ontstaat tussen haar en haar dochter. Zowel Mina Lee als Margot vinden het lastig om hun gevoelens naar elkaar uit te spreken. De taalbarrière en het cultuurverschil tussen moeder en dochter zorgt voor geheimen en wrijving.
Deze roman leert ons veel over de Koreaanse cultuur en vooral over de Koreaanse emigranten die naar Amerika verhuisd zijn. Maar ook over hoe je verhaal niet hoeft op de houden wanneer je overlijdt.
Het boek is aangrijpend, prachtig en ook een beetje spannend. Tijdens het lezen liep het water me regelmatig in de mond door de prachtige haast poëtische omschrijvingen van het Koreaanse eten.

Het laatste verhaal van Mina Lee is het debuut van de Amerikaase Nancy Jooyoun Kim. Met dit boek schaart ze zich meteen tussen topschrijvers als Sarah Jio, Ellen Marie Wiseman, Ana Johns of Kristin Hannah. Ik hoop dat er snel nog meer boeken van deze schrijfster uit mogen komen.

Dit boek is prachtig om mee te nemen in je vakantiekoffer, maar ook in de tuin of lekker op de bank is het echt een aanrader. Het is een boek voor iedereen die van Romans houdt waar twee verhaallijnen inzitten en waar je wat kunt leren over andere culturen. Ik geef dit boek dan ook 5 van de 5 sterren.

Wanneer Margot na een aantal herhaalde pogingen haar moeder Mina niet telefonisch kan bereiken besluit ze om af te reizen naar Los Angelos. Bij thuiskomst in haar moeders flat treft ze haar dood op de grond aan. Wat is er gebeurd? Dit doet Margot beseffen dat ze heel weinig over haar moeder weet. Ze heeft nog zoveel vragen en moet nu op zoek naar antwoorden.
Deze proloog nodigt uit om verder te lezen en zuigt je gelijk in het verhaal.

Om en om wordt er vanuit het perspectief van Mina en Margot verteld.
Het verhaal van Mina begint in 1987, het moment dat ze als Koreaanse aankomt in Amerika, moederziel alleen, de Engelse taal niet machtig. Maar ze is er vast van overtuigd om haar Amerikaanse droom werkelijkheid te laten worden. Een nieuw leven, vriendschappen, het gevoel ergens bij te horen.
Langzamerhand wordt de levensgeschiedenis van Mina onthult. Wat vooral heel goed beschreven wordt is het machteloze gevoel wat Mina ervaart door de grote taal barrière en cultuur verschil. Er wordt misbruik van haar gemaakt, een gegeven dat destijds maar ook nu nog actueel is, de rassendiscriminatie. De blanken speelden zelf voor rechter, voor de waarheid was geen ruimte. Ondanks dat een alleenstaande vrouw voor de Amerikaan niets voorstelt, heeft Mina het gered om na herhaalde teleurstellingen een bestaan op te bouwen. Weliswaar een zwaar en armoedig bestaan, maar toch de moeite waard.

Vanuit het perspectief van Margot in het heden, lezen we hoe de relatie tussen beide vrouwen was. Margot heeft haar jeugd als zeer zwaar, eenzaam en beschamend ervaren. De taal bleef als een kloof tussen hun inhangen. Beiden waren niet in staat toe te geven om nader tot elkaar te komen. Mina zag het nut er niet van in om Engels te leren en Margot wilde geen Koreaans leren. Dit heeft tot een heel moeizame relatie tussen moeder en dochter geleid.

Ook de huidskleur speelt een belangrijke rol, namelijk wanneer Margot haar moeder verlaat om in Seattle te gaan studeren gaat er een nieuwe wereld voor haar open:

‘Haar eerste witte vrienden zagen er van nature aantrekkelijk uit, omdat zelfs witte mensen die geen supermodel waren, in elk geval wit waren’.

Na de dood van haar moeder wordt Margot gedwongen om hun relatie onder de loep te nemen om te kijken wie ze werkelijk zijn geweest: vrouwen die het op eigen kracht gerooid hebben.
Uiteindelijk komt ze heel veel over haar moeder te weten. Ze heeft haar antwoorden en die geven haar de kracht om haar moeder te vergeven.

De schrijfstijl is prettig en vlot lezend.
Er passeren heel veel Koreaanse gerechten de revue. Daar kreeg je niet alleen flinke honger van, het klonk namelijk allemaal zo heerlijk, maar door de Koreaanse benamingen maakte het dat het lezen soms stagneerde. Toch hadden deze gerechten een belangrijke positie in het verhaal, het was troostrijk eten voor de personages. Een moment van saamhorigheid met hun roots.

Een mooie meeslepende debuut roman met diepgang en een verrassend plot.
De thema’s verlies, onmacht, taal- en cultuurverschil, discriminatie en de positie van een alleenstaande vrouw in een vreemd land, zijn goed uitgewerkt.
Als je van een roman met twee verhaallijnen en een vleug spanning houdt, zit je met dit boek goed.

Bedankt Harpers Collins dat ik dit recensie exemplaar mocht lezen.