Ik heb al een aantal boeken van Judith Visser mogen lezen en een aantal daarvan staan in mijn kast. Judith is begonnen met het schrijven van thrillers, maar schrijft nu alleen nog romans. De Zondagtriologie ( Zondagskind, Zondagsleven en Zondagskracht) is verhalen autobiografisch. Ik zelf ben autist en las al eerder Zondagskind en Zondagsleven. Zondagskracht heeft als ondertitel 'Zo is ze nu eenmaal'.
In Zondagskracht volgen we weer Jasmijn Vink. Inmiddels is ze een succesvolle schrijver, wonend in Rockanje met haar man Nick en hond Puri. Ze heeft haar eigen bubbel gecreëerd en lijkt een balans gevonden te hebben door de lezingen te combineren met de rust van thuis. Hoe labiel dit evenwicht is, blijkt wanneer er onverwachte gebeurtenissen plaats vinden, zoals een vaste redacteur die een sabbatical neemt en Corona. Jasmijn probeert de rust weer te vinden om zich zelf te zijn, maar is wat goed is voor Jasmijn ook wel goed voor de mensen om haar heen?
De omslag is prachtig en heerlijk prikkelarm. Op de voorkant is een roodbloeiende Jasmijn te zien, wat symbolisch is voor de Jamsijn in het verhaal die in de bloei van haar leven zit en alles goed voor zichzelf geregeld heeft.
Judith laat weer zien hoe geweldig ze is als romanschrijver. Zondagskracht is het langverwachte maar waardig einde van de triologie. Hoewel elke autist anders is, zie ik ook zoveel overeenkomsten. Vooral het stuk over Coronatijd was zo herkenbaar. De oase van rust die Jasmijn om haar heen had gebouwd was in ene klap weg doordat de winkel van haar man dicht moest. Het huis wat zo veilig was, was er niet meer.
'Toen het uiteindelijk wél was gelukt, had ik mezelf wijsgemaakt, dat ik een enorme weg had afgelegd. Dat ik gigantisch gegroeid was. Ooit kon in het niet, maar nu wel. Wat een evolutie. Maar klopte dat wel? Het begon er nu namelijk heel sterk op te lijken dat ik helemaal niet gegroeid was. Ik was namelijk niet veranderd, mijn léven was veranderd. Zelf was ik nog steeds dezelfde Jasmijn, die in paniek raakte wanneer iemand anders neerstreek op haar veilige plek.'
De quote hierboven laat goed zien, dat het evenwicht wat ze gevonden had erg labiel was. Het boek is doorspekt met dit soort gedachtegangen, waardoor ik het gevoel had in Jasmijns hoofd te zitten. Het zit ook vaak vol emotie, zowel positieve als negatieve, waardoor mijn gezichtsuitdrukking veranderde van een big smile naar een verontwaarigde blik, maar ook frustratie en een traan kwamen aanbod. De tranen kwamen niet alleen van verdriet, maar ook hoe mooi Jasmijn is, zoals ze is.
Dat laatste is vooral goed te zien als buiten Puri ook Fonzi en Matti in haar leven komen. Hoeveel de honden aan haar en zij aan de honden heeft is prachtig om te lezen. Matti is daarbij een heel ander type hond en Jasmijn geeft hem rust en vertrouwen die hij nodig heeft.
Zondagskracht is niet alleen leuk om te lezen voor autisten. Ook neurotypische mensen kunnen ervaren wat er in een autistisch brein rond gaat, zolang ze maar weten dat autisme bij iedereen anders uit.
Eigenlijk kan ik niets negatiefs zeggen over Zondagskracht. Het boek raakt me, geeft me herkenning, het geeft me hoop. Zondagskracht is een prachtige roman over autisme en de weg vinden in een wereld die niet voor autisten gemaakt is. Het overwinnen van tegenslagen en veranderingen. Over liefde en liefde van en voor honden.
Bedankt Haper Collins dat ik een recensie exemplaar heb mogen ontvangen.
Bedankt Judith voor dit inkijkje in je leven.
