Het blauwe uur

Eris, een eiland voor de kust van Schotland, alleen bij eb toegankelijk, een eiland met alleen inwoners. Heden ten dage bewoont door Grace, bewaarster van de nalatenschap van de overleden kunstenares Vanessa Chapman. Vanessa’s echtgenoot verdween nadat hij haar had bezocht.

Als één van Vanessa’ s stukken bij een expositie in twijfel wordt getrokken, begint een reeks gebeurtenissen die de eenzaamheid van Grace verstoren en daarmee een leven vol geheimen.

Paula Hawkins neemt je mee in langzame opbouw en de intensiteit van een snelkookpan. Ze schrijft met een schoonheid, waarbij ze de fijne grens verkent tussen interesse en obsessie, liefde en haat, gezond verstand en waanzin.
Het blauwe uur behandelt thema’s als verdriet, eenzaamheid, verlangen en verraad, en de complexiteit van menselijke relaties

Hawkins maakt gebruik van meerdere perspectieven waardoor ze diepte toevoegt , als lezer probeer je de waarheid reconstrueren terwijl je de betrouwbaarheid van elke verteller steeds in twijfel trekt.
In Het blauwe uur creëert Hawkins personages waarvan de gebreken en motivaties op ingewikkelde wijze worden onderzocht. Ze zijn giftig, egoïstisch en vol zelfbedrog.
Naarmate het verhaal zich ontwikkelt, worden geheimen onthuld en vallen intriges in heden en verleden als puzzelstukjes in elkaar.

Het Blauwe Uur heeft me verrast en nu ik een paar dagen later deze recensie schrijf bemerk ik dat het verhaal me ook echt bezighoudt.
Het absurde van de personages, de schoonheid waarmee kunst beschreven wordt en het bijna voelen van de stormen op Eris, geweldig hoe een auteur je zo mee kan nemen in een verhaal.

Dit was mijn eerste Paula Hawkins en zeker niet mijn laatste!

Dank je wel Uitgeverij HarperCollins voor het mogen vooruitlezen van dit boek.

Het blauwe uur is het langverwachte nieuwe boek van Paula Hawkins. Ik was erg onder de indruk destijds van Het meisje in de trein. Ik las dit boek pas veel later, want ik liet me voorheen vaak afstoten als een boek een grote hype werd. Gelukkig heb ik sindsdien geleerd dat veel boeken zo populair worden omdat ze gewoon echt goed zijn. Ik was erg onder de indruk van hoe het verhaal zich ontvouwde en hoe je meekeek in het hoofd van het hoofdpersonage.

In Het blauwe uur word je meteen weer meegezogen in een mysterieuze wereld. Hawkins weet heel goed en langzaam op te bouwen. Vanaf het begin is het boek spannend, hoewel er eigenlijk nog niet echt iets heel groots gebeurd is. Geen bloederige moord om op te lossen bijvoorbeeld. En toch zit je er direct in en wil je weten hoe het verhaal verder gaat.

Waar het verhaal over gaat? Het gaat over James Becker, conservator van het Fairburn museum. Zij hebben de hele collectie van kunstenares Vanessa Chapman geërfd. Een bijzondere erfenis, want Chapman had een felle ruzie met de eigenaar van Fairburn, jaren geleden.

De erfenis wordt beheerd door Grace. Zij woont ook in Vanessa's oude huis. Na het overgeven van de eerste werken zijn het museum en zij nu al jaren in een juridische strijd verwikkeld om alles over te dragen aan het museum, van brieven tot dagboeken tot de laatste werken waarvan ze denken dat Grace ze achterhoudt.

Becker besluit af te reizen naar Eris, het mysterieuze eiland van Vanessa waar Grace nu woont. Dit eiland is verbonden met het vasteland via een toegangsweg. Deze toegangsweg is echter alleen toegankelijk met eb: het is een getijdeneiland, met vloed stroomt de weg onder water en moet je uren wachten tot het weer eb is.
Zo'n getijdeneiland ken ik al uit de serie De kleine bakkerij aan het strand van Jenny Colgan. Waar de onderstromende toegangsweg daar vooral romantisch en onhandig is, een eiland afgesloten van de wereld, is Eris een onheilspellende plek. Een plek waar je opgesloten zit wanneer de getijden opkomen, waar je niet meer weg kunt.

Iets over de helft van het boek wist ik helaas al hoe het boek zou eindigen. De manier waarop is nog steeds wel intrigerend, maar waar in de communicatie van het boek steeds wordt gesproken over spannende plottwists, zie ik dat zelf niet zo. Het is heel duidelijk waar het uiteindelijk naartoe gaat. Dat neemt niets weg van de spanning in het boek: ik was voortdurend bang dat bepaalde personages het einde niet gingen halen. Deze spanning voelde ik soms zelf, soms samen met de personages. Dat maakt het een intrigerend boek dat je niet meer weg wilt leggen.

Ik denk dat het boek baat had gehad bij enkele extra personages, zodat het spannend zou blijven wie uiteindelijk verantwoordelijk was voor de mysterieuze verdwijning die centraal staat in het boek. En het einde vond ik onbevredigend: het was erg voorspelbaar en wat ik verwacht had kwam ook uit. Dat was zonde, want het boek had ook anders kunnen eindigen zonder spanning te verliezen.

Doordat het boek me uiteindelijk toch niet kon verrassen rond ik het een beetje naar beneden af, tot 3,5 ster. Ik vind het boek nog steeds een aanrader, maar het had me echt op het puntje van mijn stoel gezet als het nog iets anders ingestoken was. Op Hebban werken we niet met halve sterren, dus dan vind ik het toch zeker wel vier sterren waard. De eerste driekwart van het boek kon ik het amper wegleggen.

Kortom: schandalig dat ik niet meer van Paula Hawkins heb gelezen dan Het meisje in de trein. Daar gaat na dit boek zeker verandering in komen.
De echte thrillerliefhebber zal het einde vast doorzien, maar dat maakt door de mooie verhaalstijl wat mij betreft niet uit.

Bedankt voor het recensie-exemplaar, HarperCollins!

Een nieuwe thriller van de auteur van Het meisje in de trein. Deze eerdere thriller werd ontzettend populair, dus kan deze nieuwe thriller dit succes evenaren?

Het blauwe is een thriller in een kunstzinnige setting. Na het overlijden van de beroemde kunstenaar Vanessa Chapman komt een van haar kunstwerken in opspraak: een van de botten in het kunstwerk lijkt namelijk van een mens te zijn. Kunstkenner James Becker werkt bij de stichting die het kunstwerk heeft gekregen en gaat op onderzoek uit bij Grace, de goede vriendin van Vanessa en erfgename van Vanessa’s huis op een soms onbereikbaar eiland. Grace leidt een nogal gesloten leven op het afgelegen eiland en vertrouwt maar weinig mensen. Lukt het Becker achter de waarheid te komen?
Het blauwe uur is geen doorsnee thriller. Het speelt zich af in een originele setting, met eigenaardige karakters en bijzondere relaties. Juist de vreemde relaties maken het verhaal erg intrigerend. Het verhaal wordt afgewisseld tussen Becker, Grace en dagboekfragmenten van Vanessa zelf. De dagboekfragmenten geven het verhaal af en toe een zweverig en mysterieus tintje, wat erg passend is bij deze creatieve setting. En een door eb en vloed soms geïsoleerd eiland is natuurlijk een steengoede, fascinerende locatie voor een thriller. Ik vond stiekem dat sommige plottwisten wat kort werden verteld. Het begin van het verhaal bouwt zo mooi langzaam op, waarbij steeds een stukje van de puzzel duidelijk wordt, dat ik het een beetje zonde vond dat het einde juist wat snel werd verteld. Het plot was ook niet mega spannend, maar de eigenaardige karakters maken dit allemaal goed. Ik raad de nieuwe Paula Hawkins zeker aan aan liefhebbers van thrillers met een beetje diepgang!

Uitgeverij HarperCollins, bedankt voor dit recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening uiteraard niet beïnvloed.