Florence Fairfax' leventje kabbelt voort. Ze woont met haar twee halfzussen in hun ouderlijk huis, werkt in een stoffige boekwinkel, heeft een kat en leest boeken. Eens per week gaat ze naar een praatgroep om met haar OCD om te gaan. Ze telt namelijk van alles en hangt daar consequenties aan vast. Dit remt haar ontzettend af en dat realiseert ze zich heel goed, maar toch is ze tevreden met haar leven. Haar stiefmoeder vindt echter dat ze aan de man moet, zodat ze een date heeft voor de bruiloft van haar zus Mia. Ze heeft ook nog nooit echt een vriend gehad en voor een dertiger is dat best confronterend. Om die reden laat ze zich door haar stiefmoeder ompraten om naar een liefdescoach te gaan. Zij laat Florence een lijst opstellen met zaken waar een toekomstige vriend aan moet voldoen.
Dit boek heeft bijzonder lange hoofdstukken en daar moest ik in het begin wel even aan wennen. De eerste vier hoofdstukken kabbelt het verhaal een beetje. We leren Florence kennen op haar zoektocht naar echte liefde en ook de mensen om haar heen komen goed aan bod. Het boek is geschreven vanuit Florence zelf, dus we voelen met haar mee en worden deelgenoot van haar gedachten. Hierdoor leren we haar goed kennen en ik sloot haar al snel in mijn hart. Sommige andere personages had ik met alle liefde een high five met een stoeptegel in hun gezicht gegeven. Ik vond dit een zeer positief gegeven, aangezien dit voor mij betekent dat de karakters goed gaan leven. Het blijkt ook al snel dat er absoluut diepere lagen in het verhaal zitten. Gaandeweg het verhaal snappen we heel goed waar Flo's kwesties door zijn ontstaan en leven we mee met de groei die ze doormaakt.
Ongeveer op de helft van het boek komt er flink wat vaart in het verhaal en wisselen de gebeurtenissen zich in rap tempo af. Je hebt al snel in de gaten welke kant het op gaat en er vliegen de nodige clichés om je oren, maar dat maakte mij niks uit. Ik vond het een hartverwarmend, hilarisch verhaal. Hoe Flo naar de wereld kijkt, de vergelijkingen die ze in gedachten maakt, ik heb af en toe hardop zitten lachen! Op het eind van het verhaal keert, na een dramatisch hoogtepunt, de rust weer terug en wordt er een mooi, full-circle einde aan gebreid. Er waren wat kleine puntjes die me opvielen: De lange hoofdstukken, een enkel personage wat weinig toevoegt, sluikreclame voor Uber en Deliveroo en het veelvuldige gebruik van "dichtgeknepen ogen" en "kneep haar ogen tot spleetjes" wat een beetje overbodig voelde, maar dat mag de pret niet drukken. Sophia Money-Coutts heeft met de Checklist gewoon een heerlijke, hilarische, goede feel-goodroman afgeleverd waar ik ontzettend van genoten heb. Dit verhaal is eigenlijk al hapklaar om te verfilmen en ik vind het fantastisch dat er op een ongedwongen manier aandacht wordt gegeven aan een vorm van OCD, zodat de lezer merkt dat het helemaal geen probleem hoeft te zijn en het waarschijnlijk vaker voorkomt dan je denkt.